Kaadumale

Kadın, içinde bastırılamayan bir çekim hissediyordu; sanki buraya aitmiş gibi. Adam, "Orman seni kabul ederse, çıkamazsın," dediğinde tüyleri diken diken oldu. Ağaçların arasından süzülen uğursuz fısıltılar, isimlerini ezberlemiş gibi mırıldanıyordu. Her adımda geçmişin yankıları gözlerinin önünde beliriyordu: bir zamanlar burada kaybolmuş ruhların hayaletleri. Kaçmaya çalıştıklarında, ormanın kendi kurallarına boyun eğmek zorunda kaldılar. Zamanın burada farklı aktığını fark ettiklerinde iş işten geçmişti. Kadın, bu laneti kırmanın anahtarını taşıdığını anlamaya başladı. Ancak kurtuluş, onun en derin korkularıyla yüzleşmesini gerektiriyordu.